Kus ze niet vaarwel

Hij draaide zich in de auto naar me om en vroeg: ‘Vertel eens iets over mij.’ Hij vroeg het heel vriendelijk, dus ik vond het niet erg.

‘Aha, een test! Alsof ik daar niet al elke dag aan onderworpen word.’ Ik wachtte even, glimlachte en antwoordde: ‘Je hebt een ernstig hartprobleem; je moet echt beter letten op je gezondheid.’

Hij en de vlotte politieagente die met ons meereed, barstten allebei in lachen uit. ‘Wat valt er te lachen?’ vroeg ik.

‘Ik heb net een dubbele bypassoperatie gehad,’ zei de brigadier. Ik zei hem dat hij zich moest houden aan de gezondheidsvoorschriften die hij had gekregen. (Helaas belde hij me een paar maanden later en vertelde dat hij weer een hartaanval had gehad.)

We reden een paar uur rond en bezochten veel plaatsen waarvan de dader zei dat hij er met het meisje was geweest. De dader was een pathologische leugenaar en ik wees de politie op de plaatsen die niet klopten; waar de dader niet was geweest. (Veel seriemoordenaars houden de plaats waar hun slachtoffers zijn geheim; dat geeft hun macht over de politie en de samenleving.) De politie had trouwens al een aantal plaatsen weggestreept, maar ze wilden me op de proef stellen. Ik baande me een weg door het kreupelhout en probeerde de skeletten en overblijfselen van dieren en meer van dat soort dingen te ontwijken. Ik had graag een wapen willen hebben; het leek wel alsof ik in een horrorfilm verzeild was geraakt. De politieagenten waren dit duidelijk gewend en ze beloofden dat ze de vogelspinnen van mijn lijf zouden houden.

Ik zag het prikkeldraadhek dat ik had beschreven en het gebied waar we liepen was vlak bij een belangrijke aanwijzing die ik voor mijn komst op de kaart van Texas had aangewezen. De informatie die ik de politie van tevoren had gegeven, kwam overeen met wat handlangers van de dader de politie hadden verteld. Ik hoorde dat ik het voertuig waarmee hij het kind ontvoerd had correct had beschreven; en dat ik ook gelijk had gehad toen ik zei dat de dader tijdens de ontvoering van voertuig was gewisseld. Het is altijd een beetje eng om te merken dat je visioenen bewaarheid worden. Het werd avond en we konden de rest van het gebied niet meer doorzoeken. Ik moest de volgende ochtend weg en kon dus ook niet meedoen aan de rest van de zoektocht. Ik zou op een ander moment met mijn wandelschoenen moeten terugkomen. Dat voelde niet goed. Ik was op zoek geweest naar bewijzen dat het kind dood was en nu leek het alsof het allemaal voor niets was geweest. Heel toevallig is het gebied een poosje later onder water komen te staan als gevolg van een tropische storm luisterend naar de naam Allison. De politieagenten en de andere ordehandhavers met wie ik gewerkt had, waren moedige, eerlijke mensen die tranen in hun ogen kregen als ze het over het meisje hadden. Ik was teleurgesteld toen ik vertrok en vroeg mijn gidsen: ‘Waarom? Waarom hebben jullie me daarheen gestuurd als het niet de bedoeling was dat ik haar vond?’

Het antwoord op die vraag zou drie jaar op zich laten wachten. Na mijn terugkeer in Phoenix herinnerde ik me dat de brigadier me over een systeem had verteld dat Amber Alarm heette, vernoemd naar Amber Hagerman die in 1996 was ontvoerd en vermoord. Het is een waarschuwingssysteem voor kinder-ontvoeringen dat gebruikt wordt om het publiek op de hoogte te stellen zodra de politie heeft vastgesteld dat er sprake is van een ontvoering. De plaatselijke radio-en televisiezenders onderbreken hun uitzendingen met een beschrijving van de verdachte, van het voertuig en van het kind, zodat autobestuurders en bewoners in de omgeving de kans krijgen het kind te redden door de politie op de hoogte te brengen van zijn of haar verblijfplaats.

Ik besloot lokale politici in Phoenix aan te schrijven om te zien of dit Amber Alarm ook in onze staat kon worden geïntroduceerd. Ik nam contact op met de plaatselijke organisaties die zich bezighouden met vermiste personen en vroeg die om hulp, maar dat leidde nergens toe. En dus deed ik het in m'n eentje. Van de tientallen brieven die ik politici schreef, werd er slechts een beantwoord, maar dat was alles wat ik nodig had. Mij werd gevraagd om plaats te nemen in de werkgroep die het systeem zou ontwerpen, wat ik een hele eer vond.

Mijn bijdrage zou onvermeld blijven totdat het systeem publiekelijk bekend werd gemaakt en in werking werd gesteld, omdat ik de geloofwaardigheid van het systeem op geen enkele manier wilde aantasten. (Dat is triest, maar wel reëel.) Ondertussen was er al een jaar voorbijgegaan en het systeem was nog steeds niet in werking getreden. Ik begon ongeduldig te worden. In maart, precies drie jaar na de ontvoering van het meisje in Texas, werd het systeem spontaan onthuld in het district Maricopa. Het meisje uit Texas had er niet alleen voor gezorgd dat ik van het systeem hoorde, maar was ook — denk ik — de reden waarom ik zoveel hulp kreeg bij de oprichting ervan.