Kruko kaj Baniko el Bervalo

Du migraj komizoj, kiuj vendas ŝercobjektojn, devas noktumi en la sama hotelo. Vespere la unua kaŝe verŝas botelon da biero en la noktovazon de sia amiko. Post abunda manĝado kaj drinkado ili iras en siajn ĉambrojn.

Subite la dua vokas sian kunulon:

— Estas naŭze. Vidu, kion mi trovis en mia noktovazo.

La alia proksimiĝas kaj seriozmiene eltrinkas la bieron.

Mirante, la amiko ekkrias:

— Se mi estus sciinta, ke ĝi tiom bongustas, mi ne estus pisinta en ĝin.

La respektema p...

Trapasante malbonfaman kvartalon de Bervalo, Kruko renkontas elegantan virinon, kiu invitas lin en sian loĝejon. Ĉar ŝia tarifo ne estas troa, Kruko akceptas la inviton kaj akompanas ŝin.

Li multe miras, vidante ŝian bibliotekon kun miloj da verkoj de Shakespeare, Julio Baghy, Goethe, Lapenna, Molière, Raymond Schwartz, k.t.p. La belulino klarigas, ke ŝi estas doktoro pri filozofio kaj eĉ sukcesis ĉe supera atesto pri lernado. Kiam ŝi sidiĝas antaŭ sia harpo kaj ekludas melodiojn de Frédéric Chopin kaj Félicien Menu de Ménil, Kruko ne povas sin detendi de mira demando:

— Kiel do eblas, ke vi fariĝis putino?

Ŝi respondas modeste:

— Mi simple havis bonŝancon.

* * *

Paro pariĝas en parko apud averto «Estas malpermesite iri sur la razenon». Proksimiĝas parka gardisto:

— Ĉu vi ne scias legi?

La amoranto amoras plu, dirante:

— Jes, sed tio, kion ni faras, estas pli interesa ol legado.

Per kio la veto?

En la kazino de Bervalo Kruko renkontas amikon, kies belan edzinon li jam delonge avidas. La amiko, iom ebria, jam ne havas multe da mono. Kruko proponas al li:

— Nu pokeru, prenante vian edzinon kiel vetaĵon.

— Mi konsentas, — diras la ebria amiko, sed ni krome ludu almenaŭ unu stelon je poento, por pliinteresigi la ludon.

Rakontoj pri feinoj

Maljunulino renkontas feinon, kiu promesas plenumi tri dezirojn.

— Sinjorino feino, donu al mi monon.

Tuj la ĉambro estas plena de monbiletoj.

— Nun mi deziras reakiri mian junecon.

Tuj estas farite. Kaj la nova junulino fine petas, ke ŝia amata kato fariĝu bela viro. Ankaŭ tiu deziro plenumiĝas, kaj la feino malaperas.

Tiam la bela viro alparolas sian iaman mastrinon per riproĉa voĉo:

— Kaj nun? Kial vi kastrigis min antaŭ du semajnoj?

Se vi prenis la violonon, prenu ankaŭ la arĉon

Jam de kelka tempo Baniko estas senlabora. Iuvespere li revenas hejmen kaj ĝoje diras al la edzino:

— Mi trovis oficon. Mi devas elmigri al Aŭstralio, kie oni dungis min kiel oficialan naskigiston. Mi ricevos unu pundon por ĉiu geiĝo.

S-ino Baniko rikanas:

— Kompatinda, kiel vi povos vivi per unu pundo pomonate?

Amikon karesu, sed kalkuli ne forgesu

Juna amiko petas konsilon de Kruko:

— Mi estas embarasita. Mi konas du virinojn, kiuj volas edziniĝi al mi. Unu estas juna, tre bela, sed ŝi ne posedas eĉ tri stelojn. La alia estas riĉega 50-jara vidvino. Mi ne scias, kion fari.

— Ne hezitu eĉ sekundon, — diras Kruko. — En via aĝo gravas nur la juneco, la belo, la amo. Tuj forpuŝu la vidvinon kaj prenu la junulinon, eĉ se ŝi ne havas monon. Nur tiel vi estos feliĉa.

— Vi pravas. Mi faros, kiel vi diris. Ha! estas belege havi veran amikon, kiu tiom bone helpas onin!

— Ne danku min. Mi nur lasis mian koron paroli sincere. Ĝis revido.

— Ĝis revido.

— Ha! atendu. Mi forgesis demandi vin pri la adreso de la vidvino.

(por pentristino)

Proksimigu vian sapon al la peniko kaj tuĉu la ses tikojn.

Pli da bruo, ol da faro

Naivulo edziĝas al belega, arda junulino. Nun li kuŝas apud ŝi en la geedza lito, kaj pro sia plena sensperteco, ne scias, kiel konduti. Li dolĉe tiklas ŝian umbilikon, dirante:

— Gili, gili, gili.

La tiklado daŭras jam duonhoron.

— Gili, gili, gili…

La novedzino malpacienciĝas kaj fine diras al li, invite svingetante la ventron:

— Pli malalte, karulo, pli malalte!

Tiam li murmuras per basa voĉo:

— Gili, gili.

— Fraŭlinoj, mi studas vian medion kaj verkas pri ĝi fakvortaron.

— Ĉu fak? Fia atisto!

Sprit' en tempo ne ĝusta estas tre malbongusta

En apoteko vespere sonoras telefono:

— Ĉu vi havas rozkoloran cicumon?

— Jes, sinjoro.

— Bone. Vi povas ŝovi ĝin en vian postaĵtruon.

La apotekisto ekkoleras, sed ne povas respondi, ĉar la nekonato jam malŝaltis.

En la sekva vespero la telefono denove sonoras en la apoteko:

— Sinjoro apotekisto, ĉu iu telefonis ankaŭ al vi hieraŭ, por demandi pri rozkolora cicumo?

— Jes.

– Ne atentu lin. Li estas fia trompisto. Vi jam povas elpostaĵigi la cicumon.

Amkonkurantoj

Kruko kaj Baniko havas komunan amatinon. Ili vizitas ŝin alterne, kaj ĉio iras bone, ĝis ŝi gravediĝas.

Ambaŭ amikoj interkonsentas, ke, nesciante, kiu generis la idon, ili kune zorgos pri la nutrado kaj edukado de la venonta infano.

Iom da tempo antaŭ la akuŝo Baniko devas forvojaĝi pro siaj negocoj. Li petas sian amikon sendi al li telegramon, kiam li amatino naskos la infanon.

En sudamerika hotelo Baniko ricevas jenan telegramon: «Marika naskis ĝemelojn stop la mia mortis stop Kruko».

Silento estas konsento