Kredu min, Sinjorino!

"Jes, ofte, sed oni ne havas eblon ĝis post mia deklamo, kaj tiam mi tute simple respondas: "Peco de metalo. Neniu leĝo postulas, ke ĝi devas rilati, ĉu? Nun mi pendigos la afiŝojn, kaj ĉio estos preta. Morgaŭ mi helpos al vi ordigi."

"Ho, ĉu vi konas iun, kiu povos helpi al mi vendi?" mi demandis.

"Bonŝance mi konas lertan bazarulinon. Ŝi demandis min, ĉu mi povas trovi laboron por ŝi. Mi sendos ŝin al vi morgaŭ; ŝi nomiĝas Anne. Mi ne forgesos."

"Ĉu ŝi scias ion pri kuirado?" mi demandis.

"Laŭ mia scio, nenion; sed tio tute ne gravas."

"Al mi ŝajnas, ke tio ja gravas."

"Ne, tute ne, lasu al ŝi. Ŝi vendos," asertis Frank; kaj subite ĵetante la rigardon preter mi, li ekkriis:

"Ha, jen venas du el la embuskuloj. Hola! Mark Bert el kiu foiro vi estis forpelitaj? Venu ĉi tien, filoj de hunjo!"

"Je Kristo, Frank!" respondis unu el la du. "Oni diris, ke vi mortis de malsato."

La du alproksimiĝis.

"Jen embria bazarulo, kiu ankoraŭ kredas, ke la cikonio alportas la bebojn."

Kaj al mi:

"Jock, mi prezentas du friponojn: Mark kaj Bert, du embuskuloj."

Sed konstatante, ke mi ne komprenas, Frank klarigis:

"Ili ne ’sponas, ili atendas kiel embuskaj rabobestoj ĉe la stando, ekster la servotablo, kaj kaptas sensuspektajn preterpasantojn. Ili neniam perlaboris honestan groŝon dum sia vivo. Mark murdis siajn gepatrojn, kiam li estis trijara infano, kaj Bert iniciatis la perfortan fieksporton de virgulinoj."

Bert kaj Mark tute ne ofendiĝis, kaj Bert diris:

"Ne kredu lin, li estas eĉ pli granda mensogulo ol ni mem, kaj insulto vene de li estas vera komplimento."

Mark estis altstatura, dande vestita, bela junulo, laŭaspekte juda, kaj Bert estis fortika, iom malpli alta, mezblonda viro kun rompita nazo kaj dikigita orelo. Li certe praktikis iam la boks-arton. Bert parolis kun forta Londona prononco.

"Ni venis de la agrikultura foiro en Ayr," informis Bert. "Pluvis la tutan tempon kaj ni enspezis tiom mizere, ke post la aĉeto de biero ne restis sufiĉe por aĉeti manĝaĵon… Ho, ĉu vi vidis Premon? Oni diras, ke li venis ĉi tien. Oni serĉas lin. Laŭ diro, li vendis la standotendon al iu farmisto, kaj ĝi apartenas al la foiro."

"Mi ne komprenas, kial oni ne enkaĝigis Premon jam delonge," diris Frank. "Ĉie, kien mi iras, mi aŭdas pri trompaĵoj liaj. Tiaj aferoj misfamigas la bazarulojn!"

"Ne eble," rikanis Mark. "Ĉu vi aŭdis, ke prostituino foje edziĝis al bazarulo kaj li sukcesis treni ŝin malsupren ĝis sia propra nivelo?"

"Venu," diris Bert. "Ni devas festi la renkontiĝon per biero. Ni iru drinki. La malbenitaj skotoj ankoraŭ ne scias vivi. Ĉu nacio, kiu fermas dimanĉe la drinkejojn, estas civilizita? Venu, Frank - kaj vi, Jock: ni devas drinki sufiĉe por sep tagoj en la daŭro de ses."

Ni kune ekiris, kaj Bert daŭrigis: "Mi konas bonan drinkejon — ha, kia biero! kaj la viskio!.. - Neniam vi gustumis tiom bonan. Vera nektaro de la dioj. Ĝi traglitas la gorĝon kiel frakasita vitro!"

Ni kune iris laŭ la ponto, kiu transiras Waverley-stacidomon, zigzagis laŭ kelkaj malhelaj stratoj, kaj eniris drinkejon. La klientoj estis malaltklasaj, kaj unu ĉifonulo persistis kantaĉi malgraŭ la protesto de la dika drinkejestro. Ni sidiĝis ĉe tablo, kaj Bert venigis la kelneron.

"Nu, ni drinku skote," li diris al ni, kaj al la kelnero: "Kvar bierojn kaj kvar viskiojn!"

"Ne," mi protestis. "Sole biero sufiĉas por mi."

"En Romo oni faras kiel la Romanoj," li rebatis. "Kvar bierojn kaj kvar viskiojn, kelnero; ne atentu lin."

"Ne, ne," mi diris. "Ne ofendiĝu, sed mendu nur bieron por mi. Mi scias, ke mi ne povas longe rezisti la efikon de biero kun viskio."

"Nu bone," Bert rezignis. "Se vi insistas esti abstinulo, estas via malgajno."

Turnante sin al Frank, Mark demandis:

"Ĉu vi pensas, ke estas ŝanco lokiĝi en la foiro?"

"Mi ne scias," respondis Frank. "Troviĝas ja loko, sed vi scias kiel la foirestro estas kontraŭ la "specimenoj", kaj cetere li ne reagas favore al subaĉeto. Kiajn specimenojn vi havas? Ĉu la fontplumojn aŭ la tol-stampilojn?"

"La stampilojn, sed mi kunhavas la "skrapilon" kaj intencas lui standon por tio kaj "specimeni" la stampilojn kaŝe."

"Sinjoroj," mi mokis. "La konversacio estus treege interesa, se mi nur ion komprenus. Ĉu vi eble komplezus klarigi?"

"Tiuj du trompistoj", komencis Frank.

"Ni forte protestas kontraŭ la kalumnio, ĉu ne, Bert?" interrompis Mark.