Эльдарада просіць дапамогі

Так, вінаватыя. Што ж рабіць? Што? Вярнуцца ў вёску і паклікаць людзей? Вядома, людзі прыбягуць, калі даведаюцца, што здарылася. Але ці не наробім гэтым самым яшчэ горшай бяды? Тыя альбо той (хто ведае, колькі іх там) таксама ў шапку не спяць. Падымуцца і паляцяць. Хіба ім доўга? І Наташу з сабою забяруць. І мы ўжо ніколі не ўбачым яе.

На мае вочы набеглі слёзы. Я выцер іх рукавом і звярнуўся да Міхася:

— Трэба ў Дворны Сад ісці. Пакуль не позна. Трэба выратаваць Наташу.

— Трэба, бо пасля хоць з вёскі ўцякай. Што мы людзям скажам?

Асцярожна, трымаючыся побач, мы накіраваліся ў Дворны Сад. Вось і той ускраек, дзе была Наташа. Сцяною стаіць бэз, далей, шырока расхінуўшы галіны, — ліпы.

— Направа дарожка, — прашаптаў Міхась.

Мы звярнулі на дарожку. Што там чакае нас? Адзін крок, другі, трэці… Я азірнуўся назад. Ззаду шырокаю палоскаю цягнецца поле. А тут, у парку, цемрадзь, хоць вока выкалі.

— Кар-р-р, кар-р-р, — пачулася над галавою. Я спыніўся. У грудзях пахаладзела.

— В-варона. Н-не бойся, — прашаптаў Міхась. Яшчэ крок, яшчэ. Здаецца, там, далей, паваротка.

За гэтай павароткай разваліны палаца. Туды нам трэба, туды… Там тыя, з Эльдарада, хаваюцца.

І тут… Не ведаю, хто першым з нас убачыў перад сабою чалавека-жабу. Увесь ён быў зялёны, а вочы вялізныя, пукатыя. Пра такога нам бабка Тэкля расказвала.

Гэтая пачвара, пэўна, таксама не чакала, што нас убачыць, бо спынілася, пазіраючы сваімі вялізнымі вачыма.

— Чалавек-жаба! — вырвалася ў мяне.

Мы з Міхасём імгненна павярнуліся на сто восемдзесят градусаў і як мага паімчаліся назад, на поле.

Міхась апярэдзіў мяне. «Дагоніць чалавек-жаба. Зловіць. Мяне зловіць», — мільганула ў галаве.

Не ведаю, адкуль сілы з'явіліся, але я за якую секунду абагнаў Міхася. Мы беглі, беглі, нічога не цямячы, пакуль, зняможаныя, не ўпалі на мяккую раллю.

Мы сядзелі на зямлі. Вясенняя ноч атуляла ласкавым цяплом ваколле. Вакол было ціха і спакойна. Не верылася, што ў такую лагодную ноч можа здарыцца штосьці страшнае. І тое, што згінула Наташа, і тое, што мы сустрэлі ў Дворным Садзе агіднага чалавека-жабу, здавалася мройным сном.

— Міхась, мы ўсё гэта не снім?

— Не снім, — адгукнуўся Міхась.

— А калі гэта нам здаецца? Я чытаў пра бельгійскага хіміка Жака Перо. У яго ўзарвалася лабараторыя. Дык пасля ўсе прадметы ён стаў бачыць толькі перавернутымі. Ці не здарылася і з намі нешта падобнае?

— Няшчасце беднага Жака Перо яшчэ паўбяды, — сказаў Міхась. — Свой зрок, я думаю, ён вылечыў. Для гэтага прызматычныя акуляры носяць. А вось у нас сапраўдная бяда. Нам цяжэй. Цяжэй, бо нічога нам не здаецца. Ёсць чалавек-жаба. Дарма бабцы Тэклі не паверылі. Блукае ён у Дворным Садзе. — Міхась скрыгітнуў зубамі: — Як уяўляю, у чые рукі Наташа трапіла, дык… Чаму гэтая пачвара, як гаспадар, ходзіць па нашай зямлі? Чаму?

Я крануў Міхася за плячо.

— Міхась, хадзем зноў у Дворны Сад. Крыху адпачнём і пойдзем. Мы выратуем Наташу.

У ПРЫШЭЛЬЦАЎ З ЭЛЬДАРАДА

Пра тое, што здарылася з Наташай, мы даведаліся пазней. Паспрабую перадаць тое, што яна нам расказала. Наташа, паспрачаўшыся з намі, цвёрда вырашыла ісці ў Дворны Сад адна. Яна чула, як мы з Міхасём крычалі, як клікалі яе. Падышоўшы да Дворнага Саду, яна заўважыла, што ў кустах мільганулі дзве постаці. Падумала, што мы з Міхасём апярэдзілі яе, што хочам напалохаць. «Хлопчыкі, вылазьце», — паклікала.

Але ніхто не азваўся. Толькі на самым ускрайку трэснула сухая галінка. Нібыта на яе нагою наступілі. Упершыню Наташа пашкадавала, што пайшла ў Дворны Сад. Толькі азірнулася — і тут на яе накінуліся. «О-о-ой!» — крыкнула яна. Памкнулася, каб вырвацца, ды дарэмна. Ёй закруцілі рукі назад, моцна звязалі вяроўкаю. А пасля, штурхаючы ў спіну, павялі. Яна спатыкалася, галінкі балюча сцёбалі па твары, а яе штурхалі, вялі наперад. Двое, якія вялі яе, былі ў зялёных камбінезонах. А твары… Твары да жудасці агідныя: пукатыя вочы, скура на шчаках абвіслая, шэрая…

Нарэшце Наташа ўбачыла камяніцу панскага палаца. Яе прывялі ў скляпенне. У гэтае скляпенне яна не раз лазіла с намі. Тады было цікава, а цяпер…

У скляпенні гарэла свечка. Прыхінуўшыся да сцяны, сядзеў чалавек, як дзве кроплі вады падобны на тых двух, якія яе прывялі: і вочы пукатыя, і шчокі шэрыя, абвіслыя, і гэткі ж зялёны камбінезон.

— Палонную прывялі,— звярнуўся да яго адзін з тых, хто вёў Наташу. — Яна нам усё раскажа.

Другі моцна піхнуў яе ў спіну.

— Сядай.

Наташа села ў самы куточак, каб толькі далей ад іх.

— Прагаладаліся мы, Кока-Кола, — прагаварыў той, які піхнуў Наташу.

Гаварылі яны па-нямецку. Наташа ведала нямецкую мову. У нашай школе нямецкую мову вывучалі ўжо з першага класа. «Эксперыментальная, з ухілам замежнай мовы», — вось так крыху мудрагеліста называлася наша школа.

Наташа не паказвала, што разумее іх.

Той, які сядзеў, устаў, выцягнуў з кутка пакоўную сумку, паставіў пасярод скляпення.

«Кока-Кола яго зваць», — здагадалася Наташа.

— Бяры, Банан, — глуха прагаварыў Кока-Кола. — Ніколі ты не наясіся.

Банан расшпіліў сумку, дастаў з яе некалькі апельсінаў, падаў таму, з якім вёў Наташу.

— Частуйся, Кальмар.