Аз Iф (СИ)

Мы з Дан╕кам трох╕ камун╕кавал╕, але сябрам╕ ╝ по╝ным сэнсе слова не был╕. Адз╕н раз я пазычы╝ яму канспект па лекс╕калог╕╕, як╕ ён так ╕ не вярну╝. Пару разо╝ мы расп╕л╕ па бутэлечцы п╕ва ╝ дворыку за ╝н╕верам. А аднойчы ён пусц╕╝ мяне пераначаваць да сябе ╝ кватэру, пасля таго як камендантка абшчаг╕ зачын╕ла дзверы ╝ мяне перад носам, папярэдне аблая╝шы 'п'янай скац╕най'. Надоечы мы адзначал╕ дзень нараджэння аднагрупн╕цы.

Тады я ╝першыню ╝бачы╝, як жыве Дан╕к. У тую ноч я бы╝ у вусц╕лку, але я помню, што ╝бачанае мяне трох╕ азадачыла. У кватэры бы╝ по╝ны бардак. Па╝сюль валялася скамечаная адзенне, брудныя талерк╕, пластыкавыя кантэйнеры з рэшткам╕ засохлай ежы, нейкае рыззё. У абедзвюх пакоях ╕ на кухн╕ было цёмна - Дан╕к сказа╝, што ╝се лямпачк╕ перагарэл╕, ╕ ╝ яго няма часу ╕х замян╕ць. Уключаны ноут з адкрытым╕ старонкам╕ ╕нтэрнэту ╕ акуратны стос кн╕г на стале выглядал╕ чужародным╕ у гэтым св╕нушн╕ку.

Дан╕к мо╝чк╕ паказа╝ мне на ложак ╕ се╝ за ман╕тор. На ложку ляжа╝ тольк╕ голы матрац - н╕ прасц╕ны, н╕ ко╝дры, але ╝ той момант мне было на гэта напляваць. Я павал╕╝ся на матрац ╕ адруб╕╝ся амаль ╕мгненна. Кал╕ я прачну╝ся, ужо разв╕днела. Дан╕к ╝сё яшчэ сядзе╝ за ╝ключаным но╝там, у яго на каленях ляжала раскрытая кн╕га, ╕ ён нешта засяроджана зап╕сва╝ ╝ нататн╕ку. Не думаю, што ён канспектава╝ падручн╕к па лекс╕калог╕╕...

Потым Дан╕к канчаткова заб╕╝ на вучобу. Я больш не бачы╝ яго н╕ на лекцыях, н╕ на сем╕нарах. Не ведаю, чым ён займа╝ся. Хутчэй за ╝сё, проста тырчэ╝ у сваёй кватэры, не вылазячы з-за камп'ютара. За ╕нтэрнэт, в╕давочна, таксама плац╕л╕ яго бацьк╕, бо Дан╕к н╕дзе не працава╝.

Потым пачалася падрыхто╝ка да з╕мовай сес╕╕, ╕ мне стала не да яго. Пра ╕снаванне Дан╕ка я ╝спомн╕╝ тольк╕ напярэдадн╕ першага экзамену, кал╕ наша група сабралася на кансультацыю. Праверы╝шы сп╕с прысутных, куратар раптам пастука╝ па стале а╝таручкай ╕ са з'едл╕вай ╕рон╕яй спыта╝, а дзе, уласна кажучы, студыёзус Веляско╝ск╕, ╕ ц╕ жывы ён наогул?

Веляско╝ск╕ - гэта прозв╕шча Дан╕ка. У а╝дыторы╕ пачал╕ разгублена пераглядацца i пац╕скаць плячыма. Дан╕к не камун╕кава╝ практычна н╕ з к╕м з нашай групы ╕ ва ╝н╕веры не з'я╝ля╝ся тыдням╕. Большасць навучэнца╝ ужо не памятал╕, як ён выглядае. Не атрыма╝шы адказу на сваё пытанне, куратар ╝здыхну╝ ╕ закры╝ журнал.

- Ну што ж. Спадзяюся, ён у курсе, што будзе адл╕чаны, кал╕ не з'яв╕цца на сес╕ю.

Пасля гэтага я вырашы╝ патэлефанаваць Дан╕ку. Я не тое каб моцна ╝схвалява╝ся - у рэшце рэшт, я яго амаль не веда╝. Але я адчува╝ нешта накшталт ╝дзячнасц╕ да яго. Кал╕ б не Дан╕к, мне бы давялося тады начаваць пад дзвярыма абшчаг╕. Пасля кансультацы╕ я пазван╕╝ Дан╕ку на маб╕льн╕к. Тэлефон ма╝ча╝. Я наб╕ра╝ некальк╕ разо╝, ╕ ╝сё безвын╕кова. Тады я вырашы╝ зайсц╕ да яго дадому - балазе жы╝ ён непадалёк ад ун╕вера.

Дамафон у Дан╕ка не працава╝. Вылучы╝шы момант, я прасл╕зну╝ у пад'езд разам з п'янаватай парачкай - хлопцам ╕ дзе╝кай, як╕я за╝зята лаял╕ся пам╕ж сабой ╕ на мяне не звяртал╕ ╝ваг╕. Адшука╝шы кватэру Дан╕ка, я нац╕сну╝ на кнопку званка. Зно╝ н╕якай рэакцы╕. Тады я ╝зя╝ся за дзвярную ручку ╕ пацягну╝ на сябе. Дзверы аказал╕ся не зачыненыя. Пры святле дня кватэра выглядала яшчэ больш занядбанай. Тут бы╝ по╝ны раздрай - ╕ яшчэ тут смярдзела, як у бамжатн╕ку.

- Дан╕к, ты тут? - крыкну╝ я ╝ пустэчу кал╕дора.

- Так.

Ён ляжа╝ на матрацы, зак╕ну╝шы рук╕ за галаву ╕ ╝тароп╕╝шыся ╝ столь. Выгляда╝ ён так сабе. Яго некал╕ белая футболка зраб╕лася брудна-шэрай, пад пахам╕ жа╝цел╕ плямы ад поту, лоевыя, да╝но нямытыя валасы л╕пл╕ да лба, а вочы был╕ запалыя, з пачырванелым╕ павекам╕, як быццам ён не спа╝ некальк╕ сутак.

- Ты што, у запо╕? - спыта╝ я першае, што прыйшло мне ╝ галаву.

- Я? Не, - абыякава адказа╝ ён, не адрываючы вачэй ад стол╕.

Но╝т на загрувашчаным стале бы╝ адключаны. Побач ляжа╝ маб╕льны тэлефон.

- На званк╕ не адказваеш. - сказа╝ я. - Што здарылася?

Ён пацепну╝ плячыма.

- Бацьк╕. Звоняць кожны дзень. Пытаюцца, чым я займаюся. Дастал╕.

- Дан╕к, паслухай...

Ступ╕╝шы да яго, я зачап╕╝ся рукавом куртк╕ аб край стала - на падлогу паляцел╕ пустыя бляшанк╕ з-пад кансерва╝, скамечаныя шматк╕ паперы ╕ нататн╕к╕ са сп╕саным╕ старонкам╕. Я машынальна падня╝ з падлог╕ адз╕н з нататн╕ка╝. На клятчастым аркушы было выведзена гелевай асадкай:

н'га╕ тав╕л э амр

кв╕'лл д'го

н'га╕

Лухта нейкая. Я акуратна пакла╝ нататн╕к на стол.

- Дан╕к, ва ╝н╕веры сес╕я пачалася...

- Ведаю.

Неймаверна, але ╝ ягоным голасе не было н╕як╕х эмоцый. Зус╕м н╕як╕х.

- Прэпад пагражае цябе адл╕чыць.

- Ну, ╕ хрэн з ╕м, - коратка сказа╝ Дан╕к.

Ён ляжа╝ ва ╝сё той жа паставе - патыл╕ца на далонях, вочы ск╕раваны ╝ столь. Ц╕кава, кольк╕ дзён ён так праляжа╝ вось так, не рухаючыся, не рэагуючы на тэлефонныя званк╕?.. Ад затхлага смуроду мяне ╝жо пачынала муц╕ць. Я знервавана к╕ну╝ поз╕рк у перадпакой. Звал╕ць бы адгэтуль...

- Кро╝ замерзла.

Яго словы прагучал╕ так нечакана, што мяне перасмыкнула.

- Чаго?!

- У мяне кро╝ замерзла, - ц╕ха сказа╝ Дан╕к. - Не цыркулюе. Даводз╕цца ганяць яе па целе выс╕лкам вол╕.