VINTRO EN MUMINVALO

Subite li sentis sin tiel ĝoja ke li devis esti sola. Li paŝetis foren al la ŝtipejo.

Kaj kiam neniu vidis lin, li ekkuris. Li kuris tra la neĝdegelaĵo kun la suno dorse, kuris nur pro tio ke li estis feliĉa kaj pensis pri entute nenio.

Li kuris ĝis la strando kaj eksteren sur la ponteto kaj rekte tra la malplena, aerumita bandomo.

Poste li sidiĝis sur la bandoman ŝtuparon kie la printempa maro alondis.

Nun oni apenaŭ aŭdis la gurdon kiu ludis plej fore en la valo.

Mumintrolo fermis la okulojn kaj klopodis memori kiel estis, kiam la glacio unuiĝis kun la horizonta mallumo.

Fino.