Мінскі напрамак. Том І

Два з «юнкерсаў», як каршуны, сталі крута падаць, з гнятучым выццём праляцелі блізка над акопчыкам. Праз выццё пачуўся ўедлівы енк. Туравец i кулямётчык у цесным акопчыку, сціснуўшыся, замерлі ў чаканні. Енк зніжаўся. Яго перапыніў грымотны выбух, ад якога скалыхнулася зямля. Раз, другі, трэці, пяты... На Тураўца i кулямётчыка пасыпаліся камякі зямлі.

Потым адзін з самалётаў павярнуў назад, a другі яшчэ на развітанне зрабіў круг. Пад ім вырас белы клубок, які стаў зніжацца i распаўзацца, пабліскваючы мноствам дробных лісткоў. Зрабіўшы яшчэ адзін круг далей i выкінуўшы яшчэ адзін клубок, самалёт пайшоў услед за першым. Гэта былі лістоўкі. Крывец, атрасаючы зямлю, глядзеў на ix злымі вачыма i нават вылаяўся.

Лістоўкі, калышучыся, паволі спускаліся, лажыліся на галлё дрэў, на траву. Адна з ix упала на плячо Крыўца. Камісар узяў паперку, хутка прабег вачыма. «Партызаны... Камісары вядуць вас на пагібель... яны ратуюць сваю скуру. Вы акружаны жалезным кальцом нямецкіх войск... Супраціўляцца безнадзейна! — пагражалі вялікія чорныя літары. — Кідайце зброю...»

Туравец змяў лістоўку i кінуў з агідай.

У акоп Крыўца спрытна ўскочыў сусед, шыракаплечы падрыўнік Шашура. Яму, жваваму, непаседліваму чалавеку, якому было цесна ў адзіночцы-ямцы, вельмі хацелася пагаварыць з камісарам.

Крывец прыпаў шчакой да гладкага прыклада i націснуў спускавы кручок. Прагучала кароткая скупая чарга. Крывец палажыў прыклад на зямлю i спакойна адвярнуўся ад кулямёта:— Яшчэ аднаго...

— Туды яму i дарога!

Туравец пераказаў навіны. Грукат бою перашкаджаў слухаць, i абодва часта перапытвалі камісара.

— Так... Значыцца, сяўбу скончылі? A ў Туркменістане — ячмень убіраюць? Вось — цуд! Тут у нас такое... а там — сеюць i жнуць!

— Жнуць!— ашчасліўлена прамовіў Крывец.

Крывец час-ад-часу сачыў за полем, не здымаючы кулямёта.

— Значыцца, таварыш камісар, хутка фрыцу капец?

— Дагавор з Чэхаславакіяй! Здорава!— выпаліў нецярплівы i гарачы падрыўнік.

У яго жвавых, крыху гарэзных вачах, якія часта мяняліся, адбівалася ўсё, што дзеялася ў неспакойнай душы падрыўніка. Душа гэтая, трэба сказаць, была шырокая i неўраўнаважаная i рабіла нямала клопату камандзірам i камісару, але Туравец любіў Шашуру за шчырасць i сілу пачуцця, хоць звычайна трымаў сябе ў дачыненні да яго сурова. Зводку слухаў падрыўнік уважліва, раз-по-раз пазіраючы з захапленнем на Крыўца.

— Гэта — факт. Усё да таго ідзе!.. Да канца!.. Нядоўга ўжо!.. — уставіў спакойна кулямётчык, сочачы за полем. Крывец быў зусім не падобны на таварыша. Ён быў стрыманы, разважлівы чалавек, скупы ў рухах i ў выяўленні пачуццяў. Ніхто не бачыў, каб Крывец калі-небудзь вельмі радаваўся, затое ён i не сумаваў нібы ніколі. Крывец лічыўся адным з лепшых кулямётчыкаў у брыгадзе.

Шашура не мог ніяк супакоіцца.

— Не дарэмна гэта — пра Чэхаславакію! Не дарэмна!..

— Я кожны раз, як паслухаю такое, дык нібы дужэю. Сілы больш i біцца лепш хочацца.

— I мне, хлопцы, калі я слухаў радыё,— загаварыў па-сяброўску Туравец,— падумалася: няхай нам горка, няхай яны, нечысць гітлераўская, ціснуць нас, шалеюць, ўсё ж не яны, а мы — гаспадары на зямлі. Яны шалеюць — здыхаючы!.. Не трэба вешаць галаву. Адзін раз не ўдалося, другі паспрабуем, ды з большай сілай, з большай злосцю! Галоўнае — не вешаць галаву!

— Было такое, чаго таіцца,— шчыра прызнаўся Шашура.— Як пабачыў ноччу,— не ўдалося, трэба адступаць назад i сядзець амаль без патронаў, думаў, зараз будзе капец. А цяпер — не! Не на такіх наскочыў, фрыц! Толькі б адбіць у фрыцаў пабольш боепрыпасаў. А вы папрасіце, таварыш камісар, фронт, каб прыслалі патронаў. Тады мы так ірванем, што пер'е паляціць з гэтых фрыцаў!— «Ірванем» было любімае слова Шашуры.

— Мы ім пакажам такі цуд!..—падтрымаў яго Крывец.

Скончыць яму не давялося, бо тут адразу навокал густа загрукаталі выбухі, —гэта білі з нямецкага боку мінамёты. Яны стралялі «па плошчы». У лесе стаяў суцэльны гул, нібы наляцеў страшэнны буралом. У гэтым гуле посвісту мін не было чуваць. Адна міна, выбухнуўшы поблізу акопчыка, як касой, зрэзала палову алешыны.

Праз некалькі хвілін налёт раптоўна, як i пачаўся, спыніўся. Туравец спытаў, як прабрацца да камандзіра роты.

— Куды вы? Пасядзіце ў нас, — папрасіў Крывец.

— Не магу, сябры!.. У другі раз хіба!.. — i Туравец, выбраўшы зручны момант, спрытна выскачыў з акопа.

Раздзел VI

1...

Шашура доўга поўзаў па ўзлессю з выглядам чалавека, які штосьці згубіў. Поўзаць было небяспечна, бо тут часта пасвіствалі кулі.

— Ты што шукаеш? — пажартаваў Крывец, калі Шашура зазірнуў у свой акоп.— Ці не сухароў? Няма, брат! Такое дабро цяпер не валяецца.

Звычайна гаваркі, вельмі ахвочы да жартаў, Шашура нічога не адказаў, чым нямала здзівіў таварыша. Маўклівы, нешта тоячы ў сабе, ён неўзабаве знік недзе ў лесе. Калі ён вярнуўся, Крывец не заўважыў, але падрыўнік сам паклікаў да сябе. Крывец на хвіліну перапоўз i жахнуўся — у акопчыку ляжала бомба. Невялікая, кілаграмаў, напэўна, на пяцьдзесят ці семдзесят, але ўсё-ткі бомба.