Мінскі напрамак. Том І

«Бойцам отваги беззаветной,
Покрытым славою всесветной,
Которым равных в мире нет,
Семьей народной всей — несметной,
Мы первомайский шлём привет!»

Тураўцу здалося, што гэта ўся неабсяжная вольная Радзіма, што ляжала па той бок фронта, вітала ix i зычыла ім поспеху ў барацьбе.

— Пісаць?— запытаўся вачыма радыст.

— Абавязкова!

3...

Туравец паклаў навушнік i, падняўшыся, павярнуўся да людзей, якія чакалі яго слоў.

— Радзіма святкуе май, сябры, у працы...— прамовіў Туравец усхваляваным голасам, абводзячы вясёлымі вачыма твары партызан.— Краснадарцы скончылі сяўбу. A ў Туркменнстане пачалася ўжо ўборка ячменю...

I Туравец стаў перадаваць змест агляду. Ён стараўся ўспомніць усё, што чуў, непакоіўся, каб не забыць што-небудзь. Гаварыў ён непаслядоўна, паводле таго, як успамінаў, але гэта не змяншала ўражання ад яго слоў. Усе слухалі незвычайна ўзрушана.

Гледзячы на ix, камісар падумаў, як цяпер, у ix становішчы, усім патрэбны гэтыя весткі, весткі з Масквы, як чакаюць ix. Трэба, каб яны хутчэй дайшлі да ўсіх, трэба зараз жа перадаць ix усім, ва ўсе роты, ва ўсе ўзводы, кожнаму байцу. Ён зірнуў на радыста:

— Перапісаў?

— Зараз скончу.

Туравец пашкадаваў, што няма цяпер друкарні, з ёй пайшло б інакш. Што ж, перапісваць, дык перапісваць! Ён паклікаў некалькі партызан, папрасіў Габдуліна, каб той дапамог, i сеў разам з імі сам.

Калі лісткі былі перапісаны, Туравец спецыяльнымі пасыльнымі разаслаў ix па атрадах. На дарогу ён наказаў:

— Што б ні было, данясіце...

У атрад імя Кутузава Туравец пайшоў сам. Яму хацелася асабіста перадаць весткі.

Раніца ўбіралася ў сілу. Сонца паднялося вышэй, купаючыся ў глыбокім засмужаным блакіце. Ад лесу патыхала духменню. Прабіваючыся праз густое зеляніва бяроз i асін, галіны якіх угары перапляліся ў вялізную мярэжу, праменні зіхацелі на яшчэ вільготнай кары, на траве. Светлыя пасмы, як шаўковыя істужкі, усюды весела пярэсцілі цяністы прыцемак зарасніку. Дрэвы стаялі маўклівыя, не варушачы ні адной галінкай, па-святочнаму ўрачыстыя. Незлічонае птушынае царства на розныя галасы славіла радасць існавання, першы майскі дзень.

Туравец зноў думаў пра блакаду, успамінаў нядаўнюю ноч, але цяпер гэта ўяўлялася інакш. Адчуванне няўдачы i вялікай, амаль непапраўнай бяды адступіла, дало месца іншым пачуццям,— ён цяпер бачыў начныя падзеі з вышыні, з якой быў відаць увесь фронт. «Трэба паказаць i другім, што далей, за кругам блакады...»

Атрад імя Кутузава быў на самым неспакойным участку. Тут увесь ранак не сціхала кулямётная перастрэлка.

Над КП, выючы, праносіліся міны i выбухалі то каля каманднага пункта, то далей, у лесе.

Калі камісар дабраўся да КП, камандзір атрада аб нечым размаўляў з віхрастым, у маскхалаце хлопцам, які дакладваў пра вынікі разведкі. Перапыніўшы размову з разведчыкам, камандзір атрада паціснуў сваёй шырокай мяккай рукой руку Тураўца i паскардзіўся:

— Дрэнь справы ў мяне. Гітлер, як з хмары, сыпле бомбы ды міны. А мы кожны патрон лічым. Гранаты кончыліся. Больш маўчым ды слухаем. Вайна не вельмі цікавая... Ты з нейкай навіной, здаецца?

— Так, з навіной. З добрай навіной, Іван Савіч!— прамовіў Туравец.— Першамайскія звесткі маскоўскага радыё!

— З Масквы?! Пакажы!

Камандзір атрада, не спяшаючыся, пачытаў лісткі. Гэта быў высокі плячысты мужчына з густымі, нібы вылінялымі брывамі i разумнымі запалымі вачыма, якія ўсё прыкмячалі.

— Добрыя навіны, — задаволена адгукнуўся ён, скончыўшы чытаць зводку, i адразу, без лішніх слоў, перайшоў да справы: — Вось што, мусіць, нараду палітрукоў, думаеш? Правільна, нараду трэба абавязкова. Але я магу зараз палітрукоў зняць толькі на паўгадзіны. Не больш. I то не ўсіх. З трэцяй i восьмай, адразу кажу, не магу. Баюся за гэтыя дзве.

— Давай усіх, каго можаш! Толькі хутчэй!

— У мяне, ты ведаеш, усё хутка робяць.

Камандзір атрада адразу накіраваў пасыльных.

Выслухаўшы ўважліва да канца разведчыка, ён адпусціў таго, павярнууся да Тураўца, параіў:

— A ў трэцюю i восьмую пашлі майго камісара.

— У трэцюю я пайду сам, — рашыў раптам Туравец.— Парадую i пагляджу, як народ жыве.

4...

Тураўца ў трэцюю роту правёў маладзенькі хлопчык-разведчык. Да пярэдняга краю прышлося прабірацца то паўзком ад ямкі да ямкі, то перабежкамі, слухаючы посвіст куль i мін. Яшчэ не дабраўся ён да роты, як наводдаль за лесам пачуўся, грозна нарастаючы, гул. Каб самалёты не засціглі яго на адкрытым месцы, Туравец заспяшаўся i хутка ўваліўся ў акопчык.

Ён убачыў перад сабою кулямётчыка Крыўца.

— Ca святам!.. Навіны. Ca сталіцы! — прамовіў Туравец так, каб яго можна было пачуць.

— З Масквы?— Крывец панура азірнуўся на неба, якое запаўняў гул.— Эх, паслухаць нельга!

З-за галін двух блізкіх асінак, з-за трапяткога лісця выплыла важка некалькі «юнкерсаў». Прайшоўшы паволі над акопамі, яны развярнуліся. Крывец хутка зняў свой кулямёт, паставіў у кутку акопа.