LA SORCISTO DE OZ

‘El esis la maligna Sorcerino del Esto, quale me dicis,’ respondis l’oldineto. ‘El sklavigis l’omna Munchkini dum multa yari, igis ke li laboregez por el nokte e jorne. Nun li liberigesas, ed gratitudas vu pro ta favoro.’

‘Qui esas la Munchkini?’ questionis Dorothy.

‘Li esas la homi habitanta ca lando del Esto, ube regnis la maligna Sorcerino.’

‘Ka vu esas Munchkino?’ demandis Dorothy.

‘No; ma me esas amiko, quankam me habitas la lando dil Nordo. Vidinte ke la Sorcerino del Esto mortigesis, la Munchkini sendis rapida kuriero a me, e me quik venis. Me esas la Sorcerino del Nordo.’

‘Ho ha!’ kriis Dorothy; ‘ka vu esas reala sorcerino?’

‘Yes ya,’ respondis l’oldineto. ‘Ma me esas benigna sorcerino, e la homi men amas. Me ne esas tam povoza kam la maligna Sorcerino qua hike regnis, o me ipsa liberigabus la populo.’

‘Ma me opinionis, ke omna sorcerini esas maligna,’ dicis la puerino, qua esis mi-timoza koram reala sorcerino.

‘Ho no; lo esas grand eroro. Esis nur quar sorcerini en la tota Lando Oz, e du de li, habitanta en la Nordo e la Sudo, esas benigna sorcerini. Me savas ke lo es vera, pro ke me ipsa esas un de eli, e ne povas erorar. Elti habitanta l’Esto e la Westo esis ya maligna sorcerini, ma nun vu mortigis un de eli, e restas nur un maligna Sorcerino en la tota Lando Oz—elta qua habitas la Westo.’

‘Ma,’ dicis Dorothy pos pensado, ‘Onklino Em dicis a me, ke l’omna sorcerini mortis—multa yari ante nun.’

‘Qua esas Onklino Em?’ demandis l’oldineto.

‘El esas mea onklino habitanta Kansas, de ube me venis.’

La Sorcerino del Nordo semblis pensar dum kelka tempo, kapo inklinanta e l’okuli regardanta la sulo. Pose el adsupre regardis e dicis,

‘Me ne savas ube esas Kansas, pro ke me ne ja audis pri ta lando. Ma dicez, kad ol esas lando civilizita?’

‘Ho yes,’ respondis Dorothy.

‘To explikas la afero. En landi civilizita me kredas ke ne plus esas sorcerini; nek sorcisti, nek sorcistini, nek magiisti. Ma komprenez, la Lando Oz nultempe civilizesis, pro ke ni restas disjuntita de altra landi. Do ni ankore havas sorcerini e sorcisti inter ni.’

‘Qui esas la Sorcisti?’ demandis Dorothy.

‘Oz ipsa esas la Granda Sorcisto,’ susurante respondis la Sorcerino. ‘Lu esas plu povoza kam ni altra kune. Lu habitas l’Urbo de Smeraldi.’

Dorothy esis demandor plusa questiono, ma tainstante la Munchkini, qui stacabis taceme, kriegis ed indikis per fingri l’angulo dil domo ube jacabis la Maligna Sorcerino.

‘Quo esas?’ demandis l’oldineto, e regardis, e rideskis. La pedi dil mortinta Sorcerino tote desaparabis e nulo restis ecepte l’arjenta shui.

‘El esis tante olda,’ explikis la Sorcerino del Nordo, ‘ke el rapide sikigeskis sub la suno. To esas elua fino. Ma l’arjenta shui esas vua, e vu havos oli por portar.’ El extensis la manuo e prenis la shui, e pos vishinte la polvo de oli, transdonis oli a Dorothy.

‘La Sorcerino del Esto fieresis pro ta arjenta shui,’ dicis un del Munchkini; ‘ed esas en oli ula sorco, ma quon ni nultempe savis.’

Dorothy portis la shui aden la domo e pozis oli adsur la tablo. El itere ekiris al Munchkini e dicis,

‘Me deziregas retroirar a mea Onklino ed Onklulo. Ka vi povas helpar me trovar la voyo?’

La Munchkini e la Sorcerino regardis l’una l’altra, pose Dorothy, e kapsukusis.

‘Adeste ne fora,’ dicis unu, ‘esas granda dezerto, e nulu povus vivar transirante ol.’

‘Esas same adsude,’ dicis altru, ‘nam me adibe irabis. La Sudo esas la lando dil Quadrilingi.’

‘On dicas,’ la triesma viro dicis, ‘ke esas same adweste. E ta lando, ube habitas la Winkii, regnesas dal maligna Sorcerino del Westo, elqua sklavigus vu se vu irus tavoye.’

‘La Nordo esas mea hemo,’ dicis l’oldineto, ‘e ye la bordo esas la sama granda dezerto cirkondanta ca Lando Oz. Me timas, mea karo, ke vu mustas restar kun ni.’

Dorothy ploreskis, pro ke el esis sola inter ta stranja homi. Elua lakrimi chagrenigis la bonkordia Munchkini, qui quik ektiris lia naztuki ed anke ploreskis. E l’oldineto deprenis sua chapelo ed equilibrigis la pinto an l’extremajo di sua nazo dum ke el solene kantis ‘un, du, tri.’ Nemediate la chapelo divenis ardez-tabelo, sur qua skribesis granda literi markizita per kreto:

‘DOROTHY IREZ AL URBO DE SMERALDI.’

L’oldineto prenis l’ardez-tabelo de sua nazo e lektinte demandis,

‘Ka vu nomesas Dorothy, mea karo?’

‘Yes,’ respondis la puerino sikiganta sua lakrimi.

‘Do irez al Urbo de Smeraldi. Forsan Oz helpos vu.’

‘Ube esas ta Urbo?’ demandis Dorothy.

‘Ol esas en la exakta centro di la lando, ed regnesas da Oz, la Granda Sorcisto pri qua me dicis.’

‘Kad lu esas bona homo?’ anxie questionis la puerino.

‘Lu esas bona Sorcisto. Sive lu esas homo sive ne, me ne povas dicar, pro ke me lun nultempe vidis.’

‘Quale me iros adibe?’ demandis Dorothy.

‘Vu mustas marchar. Esas longa voyo, tra landi hike agreabla, ibe obskur e terorinda. Ma me uzos mea omna magio por protektar vu.’

‘Ka vu ne kuniros?’ pregis la puerino, qua konsidereskis l’oldineto kom sua unik amiko.

‘No, me ne povas,’ el replikis; ‘ma me donacos a vu mea kiso, e nulu audacos nocar homo kisita dal Sorcerino del Nordo.’