Ксю

- А ... ты, Света? - спытаў ён.

- Што я?

- Не перадумала? Памятаеш, тады, на ганку, казала...

Зноў вочы ў яе адразу патухлі. Яна не чакала гэтага.

- Мы ж дамовіліся, - стомлена, абыякава сказала яна. У голасе яе знікла шчырасць. - Купляй пляшку ды прыязджай. Я ж толькі на такое і годная.

На гэты раз Аляксей прапусціў міма вушэй яе падазронае самапрыніжэнне. З усёй размовы ў памяці ў яго засталося: “Ксю ў цябе закаханая”. Акрылены гэтымі словамі, успамінаючы іх часта, ён кожны раз адчуваў у сабе спакойную, сталую, мужчынскую ўпэўненасць. Во як, дзве адразу! Прыгожыя, даступныя, і абедзве запрашаюць! Заставалася толькі выбрацца ў горад.

VI.

Вечарам Аляксей сядзеў у Жэні на ганку, і размяклы, добры, назіраў, як сонца заходзіць у хмару. Да Жэневай хаты пад’ехаў знаёмы дачнік, пасігналіў - маўляў, еду ў горад, у машыне ёсць месца, ці не трэба падкінуць. Жэня яшчэ раней, у чаканні выхадных, напакаваў пляменніцам гасцінцаў. На агародзе ўжо расла маладая бульба, раннія гуркі, познія цыбуля і часнок. Плюс “прысмакі” (яны з Рэвутам нядаўна растрыбушылі чарговы вагон).

Жэня - знарок, вядома, бо не такія цяжкія былі гасцінцы, каб самому не ўправіцца, прапанаваў Аляксею:

- Збірайся, паможаш, - а калі той пачаў муляцца, сказаў цвёрда, загадным тонам: - За кампанію!

На ўездзе ў горад пацямнела, пайшоў дождж, дачнік уключыў дворнікі. Каля ўніверсама Жэня папрасіў яго спыніцца, сунуў Аляксею грошы: “На, збегай. Адной вам хопіць?” Пад’ехалі да блочнага пяціпавярховіка, дачнік у машыне застаўся чакаць, Аляксей з Жэнем падняліся на трэці паверх. Дзверы адчыніла Ксю, і адразу ж на пляцоўку прашмыгнула Наста. Адна шчака ў яе была тоўстая ад ваты і перакрыжаваная лейкапластырам:

- А ў мяне - во!

- Бесталковая, - сказала Ксю, радасна, адкрыта гледзячы на Аляксея.

- Дагулялася, дабегалася, пакуль у дзвярах на кухню ледзь шкло галавой не вынесла. Тры швы наклалі.

- Тры! - пацвердзіла з гонарам Наста, растапырыўшы пальчыкі.

Не заходзячы ў кватэру, Жэня паставіў долу ношку.

- Ну, ты пабудзеш? - дзелавіта, нібы між іншым сказаў Аляксею. - Яшчэ два аўтобусы вячэрнія, дабярэшся. А я з дачнікам. Мяне там унізе машына чакае, - патлумачыў ён Ксю. - А дзе Света?

- Спытай што лягчэйшае. У чэха свайго.

- А! Ну, прывітанне ёй, - Жэня нязграбна, віхляючы задам, пайшоў уніз.

- Дык чэх існуе? - разгублена спытаў Аляксей. - Я думаў, ты падманваеш, разыгрывает мяне...

- Яшчэ як існуе. Знайшоў каму верыць - Свеце. Не ведаю, што яна табе абяцала, але верыць ёй - сябе не паважаць.

- Тады, можа, і я паеду? З імі? Пакуль машына...

- Вось смешны. Куды ты паедзеш? Праходзь! Кавы пап’ем.

У дзвярах на кухню шкла ў ніжняй палавінцы не было зусім. Цікаўная Наста і цяпер круцілася пад нагамі.

- Наста, ідзі спаць, - Ксю ўключыла святло, бо за вакном цямнела. - Дождж пачынаецца.

- А ў мяне парасона няма.

- Можа, ён не спатрэбіцца.

- Як гэта?

- Начуй тут.

- А Света?

- У нас два пакоі. Усім хопіць месца. Ды можа яшчэ і не прыйдзе яна. Наста, спаць ідзі...

Ён падумаў пра маці, што не папярэдзіў яе. Як малы. Маці пачне хвалявацца, пабяжыць да Жэні. Што ёй Жэня скажа? Што твой сын у маіх пляменніц начуе? Ксю сірата, не разумее, як гэта - калі за цябе перажывае родны чалавек.

- Аляксей, ты есці хочаш? Катлеты з макаронамі.

- Ты ўмееш гатаваць?

- З дванаццаці гадоў усё, што хочаш, - з гонарам адказала яна. - Наста, ты ж паела! - ідзі спаць...

У яго адразу пацяплела на душы. Ён не чакаў, што яна можа быць такой хатняй. Разам з тым яго не пакідала адчуванне, што ўсё, што тут адбываецца, трохі несапраўднае - вось як нібы дзеці гуляюць у “абедкі”, ці ў “тату-маму”.

Але катлеты, макароны, і яго гарэлка, і Жэневы каўбаса з памідорамі - усё аказалася сапраўдным. Аляксей піў, і еў, а насупраць яго, стараючыся пераймаць яго рухі, ела Наста. Сама Ксю, як і належыць гаспадыні, за стол не прысела, пакуль не здаволяцца госці. Яна стаяла, скрыжаваўшы на грудзях рукі. Дождж даўно барабаніў па шыбах. Залева! І ад гэтага, ды яшчэ ад хмелю ў галаве, знікала адчуванне часу - здавалася, што вельмі позна ўжо. Нарэшце Ксю адвяла малую Насту з парэзанай шчакою спаць.

“Давай святло выключым і будзем глядзець на дождж”, - прашаптала яна, вярнуўшыся.

Выключылі, пачалі глядзець. Не змаўляючыся, абое перайшлі на шэпат: ці то ад таго, што чалавек спіць, ці то прыцемкі, такія ўтульна-інтымныя, спрыялі гэтаму.

“А ведаеш, можа, мы разам будзем вучыцца. Я таксама паслала дакументы ў Мінск. І мне адказалі! Адказалі, што нават калі не паступлю, увосень, як будзе недабор, мяне могуць прыняць як сірату і як з чарнобыльскай зоны. Праўда, пасля вучобы абавязкова давядзецца вярнуцца назад...”

“І ты думаеш вяртацца?”

“Я думаю, мы абое паступім і будзем разам”, - прашаптала яна.

Яму ўспомнілася Свеціна сватаўство. Ад прыцемак, ад роўнага стуку кропляў па шыбіне, ад спіртнога, а галоўнае, ад дзявочага блізкага шэпту так цёпла, так спакойна было. Ён выпіваў грамаў па пяцьдзясят перыядычна.

“Сядзь мне на калені”.

“А, хітры”, - і адразу ж села.