4а. «Письмо Пилата Клавдию Кесарю» («Евангелие от Никодима», 27)
Et post haec ipse Pilatus scripsit epistolam ad urbem Romam Claudio imperatori, dicens: Pontius Pilatus Claudio regi suo salutem. Nuper accidit quod et ipse probavi, Judaeos per invidiam se seosque posteros crudeli damnatione punisse. Denique cum promissum haberent patres eorum quod illis deus eorum mittiret sanctum suum, qui eorum merito rex diceretur, et hune se promiserit per virginem missurum ad terras; et me praeside in Judaea hue missiset, et vidassent eum Hebraei caecos illuminasse, leprosos mundasse, daemones ab hominibus fugasse, mortuos auscitase, imperasse ventis, ambulasse siccis pedibus super undas maris, et multa alia signa et miracula fecisse; et cum multi de populo Judaeorum filium Dei, ilium esse crederent, invidiam contra eum passi sunt [1275] principes sacerdotum et scribae et Pharisai Judaeorum, et tenentes eum mihi tradiderunt, et alia pro aliis mihi de eo mentientes dixerunt istum magum [1276] esse et contra legem eorum agere.
Ego sutem verbis eorum credidi ita esse, et fragellatum tradidi ilium arbitrio eorum. Illi autem crucifixerunt eum, et mortuum sepelientes custodes posuerunt. Multibus praetorii mei monumentum ejus custodientibus et signantibus monumentum, die tertio resurrexit de monumento. In tantum autem exarsit iniquitas [1277] Judaeorum, ut darent pecunias, militibus meis disentes: Dicite quia discipuli ejus corpus ejus per noctem furati sunt. Milites autem cum accepissent pecunias tacere veritatem non potuerunt quod factum est, set de sepulcro ilium resurrexisse testati sunt, et a Judaeis pecuniam accepise dixerunt.
Ideo suggero regi ne quis aliter mentietur et existimes credendum memdaciis Judaeorum. Direxi potestati tuae omnia quae gesta sunt de Jesu in praetorio meo.
И по томъ самъ Пилатъ посла книгы в градъ Римьскыи къ Клавдию [цароу, сице рекъ: Понитьски Пилатъ, рабъ твои, къ Клавдию цару] своему [1278]. Истиньно бо бысть и ту саму искусихъ наслЪдья притраншюю вещь. Жидове же завидьствомъ повелЪша мучити и. То[го цъ]ща[1279], егда овЪщанье имЪяху отци имъ да бы имъ Богъ ихъ послалъ от невесъ Святаго Своего, иже ихъ дЪля цесарь наречет ся[1280], [и] сего овЪща родити ся от Девица послана на земьлю. Мне же князю Июдеиску тогда посла, и видЪша Евреи слЪпы[я] просвЪщающа, оуродие[ыа] очищающа, непрязни от всЪхъ изгоняща, мрътвыя воскрЪшающа, запрещающа вЪтромъ. Ходяще сухама ногама по волнамъ морю, и многа другая знаменья и чюдеса творяща и [егда] мнози ис полка Июдеиска Сынъ Божии Его суща вЪровахку, завидою против[оу] Ему терпяще преднии законьници и книгчия и Фарисеи Июдеи, емше Его, мнЪ предаша князю, и другъ друга [в]яще ихъ мнЪ [о Немъ] лжуще рЪша волхва Его суща и противу закону ихъ творяща.
Аз же словесемъ ихъ вЪровахъ тако суще, и бивъ и предахъ имъ во власть имъ. И они на крьстЪ пропяша Его, и мрътва погребьше стража приставиша. Слоугамъ же свЪтникомъ его гробъ Его хранящимъ и знаменавшимъ гробъ, третий дьнь воскрьсе от гроба. И толми восполЪ ся Безумье Июдеиско [яко] даша мьздоу[1281] слугамъ моимъ ркуще: Рчете яко оученици его тЪло Его нощью оукрадоша. Слугы же приемше мьзду[1282] молчати правды не можаху еже створено есть, развЪ от гроба Его воскрЪшенье послушьствоваша, и от Июдеи мьзду[1283] приимьше повЪдаху.